Noong unang panahon, sa isang napakalayong nayon ay mayroong isang lumang warping-machine. Ginagamit ito ng taganayon ng isang espesyal na makina para gumawa ng tela na kilala bilang chirka. Ang mga ito ay medyo malaki at mahirap, na binubuo ng maraming piraso na nagtutulungan. Gamit ang makinang ito ang mga taganayon ay nakagawa ng maraming bagay tulad ng mga damit, kumot at iba pang tela na kanilang ginagamit sa kanilang pang-araw-araw na buhay.
Ang lumang warping machine ay may panghabambuhay na paggamit sa likod nito. Ipinadala sa mga henerasyon tulad ng isang pamana ng pamilya. At ang makinang iyon, na sumisimbolo sa kasaysayan ng kanilang mga tao at kung gaano sila kahusay sa paghabi ay mahalaga sa lahat ng mga taganayon. Sa takbo ng panahon, noong nabago ang buhay kasama ang mga umiiral na ibang bagong makina ay naimbento at ang lumang weaving machine ay hindi na ginamit muli ngunit naiwan lamang hanggang sa makalimutan ng mga tao ang paggamit nito. Habang nanatiling tahimik sa maalikabok na sulok, naghihintay na may makaalala.
Sa kabutihang palad, ang mga matatanda sa nayon - na matalino at hindi nakalimutan kung paano patakbuhin ang makina habang dumadaan sa pagdadalaga - ay dumating upang tulungan ang mga batang ito. Habang nananatili ito, lahat sila ay tumahimik tungkol sa lumang makina at nagsimulang ilarawan ang maraming natatanging mga bagay na nasa paligid ng mga sangkap na iyon na kinakalawang maliban sa mga magaspang na bobbins ng ginamit na materyal na ginawang isang magandang tela. Talagang tinuruan ng mga magulang ang mga bata kung paano tipunin at gamitin ito, para malaman nila nang mag-isa. Ang mga bata ay nakaupo sa paanan ng kanilang ina na nakatingin sa matalim na pagkahumaling, habang siya ay nakayuko sa habihan at una nilang nalaman ang kamangha-manghang mahika na naghahabi.
Nalaman ng mga bata ang tungkol sa lumang warping machine at naging excited. Siyempre mabilis nilang sinubukan ang isang ito sa kanilang sarili! Nagsimula siyang maglaro ng iba't ibang materyales, kulay at mga kopya. Sa bawat pagkakataon, ang resulta ay gumawa sila ng lahat ng uri ng magagandang bagong damit at kumot na hindi pa nakita ng sinuman sa nayon. Gamit ang lumang makina, pinalawak nila ang kanilang pagkamalikhain sa pamamagitan ng pagpapatupad ng mga ideya sa mga operasyon.
Habang nagsasanay ang mga bata, nagiging bihasa sa paghabi sa loob at labas ng kurso na nakahawak sa kanilang mga kamay... hindi sila mananatiling nasasabik dito. Sinimulan nilang turuan ang mga tao sa kanilang quarter at ang ilang mga kapitbahay sa paligid kung paano gamitin ang lumang warping machine na ngayon lang nila natutunan. Tinuruan nila ang kanilang mga kaibigan na gumawa ng mga kawili-wiling likha at mga pattern, Nagdala sila ng paghabi-kultura sa buong nayon. Nais ng lahat na maging bahagi nito, napakaraming interes sa pagkuha ng mahusay na kasanayang ito.
Hindi nagtagal, nagsimulang sabihin ang isang kuwento ng lumang warping machine sa loob at paligid ng kanyang nayon. Nagsimula itong makita bilang higit pa sa isang lumang makina, isang simbolo ng kasaysayan at kultura na nabubuhay sa nayong ito. Ipinagmamalaki ng mga taganayon ang kanilang mga kakayahan sa paghabi gayundin ang magagandang bagay na maaari nilang gawin. Ngunit sa proseso ay nailigtas nila ang isang tradisyon sa bingit ng pagkalipol.
Alam ng mga taganayon ng bangka na mahina ang makina at kailangang alagaan. Napanatili nilang mabuti ang apoy at madalas upang matiyak na tatagal pa ito ng maraming taon. Nais nilang ang hindi pa nagagalaw na ektarya ay maging isang bagay para sa lahat ng susunod na henerasyon upang matamasa, at para din maalala ng kanilang mga may-ari kung gaano ito kahalaga kapag binabasa nila ang tungkol sa kasaysayan nito sa pamamagitan ng ilang artipisyal na liwanag.