Dawno, dawno temu w bardzo odległej wiosce znajdowała się stara maszyna do wypaczania. Wieśniak używa tej specjalnej maszyny do produkcji tkanin znanych jako chirka. Były stosunkowo duże i nieporęczne, składały się z wielu elementów, które współpracowały ze sobą. Za pomocą tej maszyny mieszkańcy wioski zrobili wiele rzeczy, takich jak ubrania, koce i inne tkaniny, których używali w życiu codziennym.
Ta stara maszyna do wypaczania ma za sobą całe życie. Przekazywane z pokolenia na pokolenie, niczym rodzinna pamiątka. A ta maszyna, która symbolizowała historię ich ludu i to, jak dobrze tkali, była cenna dla wszystkich mieszkańców wioski. Z biegiem czasu, kiedy życie uległo zmianie wraz z istniejącymi, wynaleziono inne nowe maszyny, a stare maszyny tkackie nie były ponownie używane, lecz pozostawione, dopóki ludzie nie zapomną o ich użyciu. Gdy milczało w zakurzonym kącie, czekając, aż ktoś przypomni.
Na szczęście jednak starsi wioski – którzy byli mądrzy i nie zapomnieli, jak obsługiwać maszynę w okresie dojrzewania – przyszli z pomocą tym dzieciom. W dalszym ciągu wszyscy skupili się na starej maszynie i zaczęli opisywać wiele charakterystycznych rzeczy, które znajdowały się wokół zardzewiałych elementów, z wyjątkiem gibkich szpulek ze zużytego materiału, z których utkano niegdyś zachwycający materiał. Rodzice poinstruowali dzieci, jak go złożyć i używać, aby mogły samodzielnie dowiedzieć się, jak go złożyć i używać. Dzieci siedziały u stóp matki, wpatrując się z fascynacją, gdy pochylała się do krosna i po raz pierwszy uczyły się o cudownej magii, jaką jest tkanie.
Dzieci dowiedziały się o starej maszynie do wypaczania i były podekscytowane. Oczywiście szybko wypróbowali to na własnej skórze! Zaczął bawić się różnymi materiałami, kolorami i nadrukami. Za każdym razem rezultat był taki, że uszyli mnóstwo nowych, pięknych ubrań i koców, których nikt we wsi nigdy wcześniej nie widział. Dzięki starej maszynie rozwinęli swoją kreatywność, wdrażając pomysły w działania.
Im więcej dzieci ćwiczyły, nabywając biegłości w wchodzeniu i wychodzeniu z toru, trzymając je za ręce… nie mogły być tym podekscytowane. Zaczęli uczyć mieszkańców swojej dzielnicy i niektórych sąsiadów, jak korzystać ze starej maszyny do wypaczania, której właśnie się nauczyli. Uczyli swoich przyjaciół tworzenia ciekawych wyrobów i wzorów. Wprowadzili kulturę tkactwa w całej wiosce. Każdy chciał wziąć w tym udział, zainteresowanie zdobyciem tej wspaniałej umiejętności było bardzo duże.
Niedługo potem w jej wiosce i okolicach zaczęto opowiadać historię o starej maszynie do wypaczania. Zaczęło być postrzegane jako coś więcej niż tylko stara maszyna, symbol historii i kultury zamieszkującej tę wioskę. Wieśniacy byli dumni ze swoich umiejętności tkackich, a także z pięknych przedmiotów, które potrafili stworzyć. Ale przy okazji uratowali tradycję stojącą na krawędzi wyginięcia.
Wieśniacy z łodzi wiedzieli, że maszyna jest słaba i należy ją podtrzymywać. Dobrze i często utrzymywali ogień, aby mieć pewność, że przetrwa on wiele lat. Chcieli, aby nienaruszony teren sprawiał radość wszystkim przyszłym pokoleniom, a także aby ich właściciele pamiętali, jak ważny był, czytając o jego historii przy sztucznym świetle.
