एक समयमा, एक दूरदूरै कस्बामा एक पुरानो वार्पिङ मशीन थियो। उस कस्बाका निवासीहरूले यस मशीनलाई चिर्का भन्दै जानिन्थे, जसले कपडा बनाउन अलग तरिकाले प्रयोग गरिथे। यी मशीनहरू आफ्नै तुलनामा बढी मोटो र असुविधाजनक थिए, जसलाई काम गराउन बहुतै क्षणहरू आवश्यक थिए। यस मशीनले नागाडी जीवनमा प्रयोग गर्ने कपडा, रेशम, र अन्य वस्तुहरू बनाएका थिए।
त्यो पुरानो वार्पिङ मशीनले बहुतै दिन प्रयोग भइसकेको इतिहास राख्न थियो। यो मशीन प्रजातन्त्रको तरिकाले पीढीबाट पीढीमा चलिरहेको थियो। र यो मशीन, जसले उनीहरूको जातीय इतिहास र उनीहरूको बुनाको कौशलको प्रतीक थियो, नागरिकहरूको लागि मूल्यवान थियो। समयको साथै, जीवन बदल्यो र नयाँ मशीनहरू शोधिएका थिए, त्यसपछि पुरानो बुनाइमा मशीन पुनः प्रयोग गरिएको छैन र लोभीहरूले यसको उपयोग भूल्याए। यसले धूलिले ढक्याएको कोनमा चुपचाप रह्यो, कसैले यसलाई याद गर्ने अपेक्षा गरिरहेको थियो।
सौभाग्यवश, गाउँका बुजुरुआहरू - जना प्रज्ञामय थिए र किशोरावस्थामा यात्रा गर्दै पनि मशीन चलाउने तरिका भूलेन थिए - यी बच्चाहरूको सहयोगमा आए। त्यसपछि, उनीहरू सबै मिली पुरानो मशीनको आसपास बसे र फस्टे घस्टे घसिएका घटकहरूमा रहेका विभिन्न विशेष चीजहरूको वर्णन गर्न आरम्भ गरे, जसमध्ये घसिएको तारले अतीतमा खूबसूरत कपडा बनाइएको थियो। मातापिताहरू वास्तवमा बच्चाहरूलाई मशीनलाई कसरी एकत्रित र उपयोग गर्ने हो भनेर सिकाए, तर बच्चाहरूले आफ्नै बिच बुझ्न सक्ने हुन्। बच्चाहरूले आफ्नी माईको पाँउमा बसेर आत्मविश्वासपूर्ण ध्यानपूर्वक देख्दै रहन्, जब उनी वीणाको ओर झुक्छन् र बच्चाहरूले पहिलो पटक बुनाइको आश्चर्यजनक जादूको बारेमा अध्ययन गर्छन्।
बच्चहरूले पुरानो वार्पिङ मशीनको बारेमा सिक्नुभयो र उत्साहित हुनुभयो। निस्सन्देह उनीहरूले यसलाई आफ्नैहरूले पनि प्रयोग गर्न थाले! उनी विभिन्न सामग्री, रङ र डिजाइनहरूसँग खेल्न शुरू गरे। हर बार, परिणाम यो हुन् कि उनीहरूले गाउँका कोई पनि पहिले देखेको छैनन् भन्दा अनेक राम्रो नयाँ कपडाहरू र कल्टेहरू बनाए। पुरानो मशीनले, उनीहरूले आफ्ना विचारहरू कार्यमा लागू गरेर आफ्नो क्रिएटिभिटी फलवत बनाए।
बच्चहरूले धेरै प्रथमिकता दिने अभ्यास गर्दै, हातहरू धेरै घुम्तिमा भित्र बाहिर जान सिक्दै… उनीहरूले यसको बारेमा उत्साहित रह्न सक्दैनन्। उनीहरूले आफ्नो बस्ती र आफ्नो आसपासका केही पडोसीहरूलाई यो पुरानो वार्पिङ मशीन कसरी प्रयोग गर्ने हो भनेर सिकाए। उनीहरूले आफ्ना मित्रहरूलाई रोचक निर्माणहरू र पॅटर्नहरू बनाउन सिकाए, उनीहरूले गाउँभरीमा बुनाइ-संस्कृति ल्याए। सबैले यस ठूलो कौशल प्राप्त गर्नका लागि भाग लिन चाहन्थे थिए।
उसपछि धेरै समय पर्दैन भन्दा, उसको गाउँ आफ्नै चारो बाटोमा एक पुरानो वार्पिङ मशीनको कहानी शुरू भएको थियो। यो मशीनलाई केवल एक पुरानो मशीनभन्दा बढी देखिन्थ्यो, यस गाउँमा रहेको इतिहास र संस्कृतिको प्रतीकको रूपमा। गाउँका निवासीहरूले अफ्नो ढाल्ने कौशलमा र तिनीहरूले बनाउन सक्षम थिएका सुन्दर वस्तुहरूमा गर्व गर्थे। तर उनीहरूले नष्ट हुन पर्ने थिएको एक परंपरालाई बचाउन सकिए।
बोटका निवासीहरूले जान्छन् थिए कि मशीन दुर्बल थियो र यसलाई धेरै समय लगाएर संचालन गर्न पर्थ्यो। तिनीहरूले यसलाई केही औषधियो दिन र आग राख्ने कामलाई राम्रो रूपमा गर्थे जसले यो मशीन केही वर्ष अघि चलिन। तिनीहरूले आगामी पीढीहरूलाई आनन्द लिन र तिनीहरूका मालिकहरूले इसको इतिहास बारे विचार गर्न जब तिनीहरूले कुनै कृत्रिम प्रकाशमा पढ्छन्, यसलाई राख्न प्रतिबद्ध थिए।