कुनै समयको कुरा हो, धेरै टाढाको गाउँमा एउटा पुरानो वारिङ मेसिन थियो। गाउँलेहरूले यसलाई चिरका नामले चिनिने कपडा बनाउन विशेष मेसिन प्रयोग गर्छन्। तिनीहरू अपेक्षाकृत ठूला र बोझिल थिए, धेरै टुक्राहरू मिलेर सँगै काम गरे। यस मेसिनबाट गाउँलेहरूले आफ्नो दैनिक जीवनमा प्रयोग गर्ने कपडा, कम्बल र अन्य कपडा जस्ता धेरै चीजहरू बनाए।
त्यो पुरानो वार्पिङ मेसिनको पछाडि जीवनभर प्रयोग हुन्छ। पारिवारिक विरासत जस्तै पुस्ता मार्फत प्रसारित। र त्यो मेसिन, जसले तिनीहरूका मानिसहरूको इतिहासको प्रतीक थियो र तिनीहरू बुनाईमा कत्ति राम्रो थिए सबै गाउँलेहरूको लागि बहुमूल्य थियो। समयको अन्तरालमा, जीवन परिवर्तन हुँदा विद्यमान अन्य नयाँ मेसिनहरू आविष्कार गरियो र पुरानो बुनाई मेसिन फेरि प्रयोग भएन तर मानिसहरूले यसको प्रयोग बिर्सेसम्म पछाडि छोडे। कसैको सम्झनाको पर्खाइमा धुलो कुनामा चुपचाप बसे ।
तर सौभाग्यवश, गाउँका बुढाबुढीहरू - जो बुद्धिमान् थिए र यौवनकालमा कसरी मेसिन चलाउने भनेर बिर्सेका थिएनन् - यी बच्चाहरूलाई सहयोग गर्न आए। जसरी यो राखियो, तिनीहरू सबै पुरानो मेसिनको बारेमा बसोबास गरे र त्यहाँ धेरै विशिष्ट चीजहरू वर्णन गर्न थाले जहाँ ती कम्पोनेन्टहरू खिया लागेका थिए जुन प्रयोग गरिएको सामग्रीको लिथ बबिनहरूका लागि बाहेक एक पटक रमाईलो कपडामा काटिएको थियो। आमाबाबुले वास्तवमा केटाकेटीहरूलाई कसरी भेला गर्ने र प्रयोग गर्ने भनेर सिकेका थिए, ताकि तिनीहरू आफैले पत्ता लगाउन सकून्। केटाकेटीहरू आफ्नी आमाको खुट्टामा बसेर रमाईलो मोहमा हेरिरहेका थिए, जब उनी तानमा झुके र उनीहरूले बुनाईको अद्भुत जादूको बारेमा पहिलो पटक सिके।
बच्चाहरूले पुरानो वार्पिङ मेसिनको बारेमा थाहा पाए र उत्साहित भए। निस्सन्देह तिनीहरू आफैले यो प्रयास गर्न छिटो थिए! उनले विभिन्न सामग्री, रंग र प्रिन्टहरूसँग खेल्न थाले। प्रत्येक पटक, नतिजा यो थियो कि तिनीहरूले सबै प्रकारका राम्रा नयाँ लुगाहरू र कम्बलहरू बनाए जुन गाउँमा कसैले पहिले कहिल्यै नदेखेको थियो। पुरानो मेसिनको साथ, तिनीहरूले सञ्चालनमा विचारहरू लागू गरेर आफ्नो रचनात्मकता खिल्यो।
बच्चाहरू जति धेरै अभ्यास गर्छन्, हात समातेर पाठ्यक्रम भित्र र बाहिर बुन्नमा निपुण हुँदै जान्छन्... तिनीहरू यसमा उत्साहित रहन सकेनन्। उनीहरूले आफ्नो क्वार्टरका मानिसहरू र वरपरका केही छिमेकीहरूलाई उनीहरूले भर्खरै सिकेको यो पुरानो वार्पिङ मेसिन कसरी प्रयोग गर्ने भनेर सिकाउन थाले। उनीहरूले आफ्ना साथीहरूलाई रोचक सिर्जना र ढाँचाहरू बनाउन सिकाए, उनीहरूले गाउँभरि बुनाई-संस्कृति ल्याए। सबैजना यसको हिस्सा बन्न चाहन्थे, यो महान सीप प्राप्त गर्न धेरै चासो थियो।
धेरै समय नबित्दै, उनको गाउँ र वरपर पुरानो वार्पिङ मेसिनको कथा सुनाउन थाल्यो। यो गाउँमा बस्ने इतिहास र संस्कृतिको प्रतीक मात्रै पुरानो मेसिनको रूपमा देखिन थाल्यो। गाउँलेहरूले आफ्नो बुनाई क्षमता र आफूले बनाउन सक्ने सुन्दर वस्तुहरूमा गर्व गरे। तर यस प्रक्रियामा उनीहरूले लोपको कगारमा रहेको परम्परालाई बचाए।
डुङ्गा गाउँलेहरूलाई थाहा थियो कि मेसिन कमजोर थियो र साथमा स्याहार गर्नुपर्छ। तिनीहरूले आगोलाई राम्रोसँग राखेका थिए र प्राय: यो धेरै वर्षसम्म चल्ने सुनिश्चित गर्न। तिनीहरू अछूत जग्गा सबै भावी पुस्ताहरूका लागि रमाइलो गर्नको लागि केही बनोस् भन्ने चाहन्थे, र तिनीहरूका मालिकहरूले केही कृत्रिम प्रकाशद्वारा यसको इतिहास पढ्दा यो कत्तिको महत्त्वपूर्ण थियो भनेर सम्झन सकियोस्।
